Një funeral i qetë u shndërrua në një moment që askush nuk do ta harrojë kurrë, kur një djalë 2-vjeçar filloi të tregonte me këmbëngulje arkivolin e mbyllur të babait të tij. Në fillim, vajtuesit supozonin se fëmija ishte i hutuar ose thjesht po reagonte ndaj pikëllimit që e rrethonte. Por gjestet e tij u bënë më të forta – ai tërhoqi fustanin e nënës së tij, shikoi drejtpërdrejt arkivolin dhe pëshpëriti fjalë që askush nuk mund t’i kuptonte saktësisht.

Përfundimisht, një nga të afërmit iu afrua djalit dhe e pyeti nëse donte t’i thoshte lamtumirë. Me përkuljen e tij të heshtur, u mor vendimi për ta hapur shkurt arkivolin. Ajo që ndodhi më pas e heshti të gjithë dhomën.

 

 

 

Fëmija i vogël futi butësisht dorën në xhep dhe nxori një fotografi të vogël të palosur – një fotografi të tij të ulur mbi supet e babait të tij, të dy duke buzëqeshur. Me llojin e butësisë që vetëm një fëmijë mund të tregojë, ai e vendosi foton në duart e babait të tij, u përkul përpara, e puthi në faqe dhe pëshpëriti: “Mos më harro.”

Vajtuesit shpërthyen në lot. Dhoma, e mbushur me pikëllim pak çaste më parë, tani ishte mbushur me heshtje të habitur dhe emocion të papërpunuar.

 

 

 

 

Disa thonë se ishte një lamtumirë e fundit. Të tjerë besojnë se djali u udhëhoq nga diçka më e thellë – një lidhje e pathënë që as vdekja nuk mund ta thyente.

Një vajtues e përshkroi skenën thjesht: “Ishte gjëja më zemërthyes dhe më e bukur që kam parë ndonjëherë.”